عکاسی مستند

«به ­نظرم پرسش از مادیت یک عکس،­ هم ­اکنون به موج جدیدی از پرسش ­ها برخورده ­است. این باور که یک عکس چاپی به شکل مطلق بازنماییِ یک تصویر باشد، نیمه ­کامل است. نیمه ­کامل به معنای تحت ­الفظی که چاپ شدن آن روی یک طرفِ صفحه ­است. نیمۀ دیگر، طرفِ سفیدِ صفحه، در برزخ به هستی خود ادامه می دهد.»

تنها یک چیز وجود دارد که واقعا به عکاسی خیابانی مربوط است. همه چیز به چشم بستگی دارد، چشم شما. شما باید چیزها را ببینید قبل از این که بتوانید آنها را ثبت کنید. مهم نیست از چه دوربینی استفاده می کنید، اول باید ببینید اوضاع از چه قرار است، اول باید آنچه که اتفاق می افتد را درک کنید و پس از آن باید عکس را به طور مجازی، در ذهن، ترکیب بندی کنید. در این مطلب آموزشی کوتاه، توماس لئوتارد (Thomas Leuthard) در مورد اهمیت دید عکاس در عکاسی خیابانی صحبت کرده و چند نکته کوتاه را توصیه می کند.

اینستاگرام را که باز می کنم، عکس هایی که برایم آمده اند معمولا سه دسته اند: عکس های دوستانه و خانوادگی، عکس های خوب برای ایده گرفتن و عکس هایی که عکاس خیال می کند عکس خوبی گرفته است. واضح است که موضوع این نوشته عکسی نیست که با دوستی در پارکی گرفته شده است. چیزی که آزاردهنده است، حجم زیاد عکس های به ظاهر هنری و در واقع بد است. اکانت هایی با دنبال کننده ها یا فالوئر های چند ده هزار تایی و پُر از عکس های بد. این چیزی نیست که محدود به ایران یا عکاسان خارجی باشد. اینترنت پر شده است از عکاسان جوان داخلی و خارجی بی شمار، با صد ها هزار دنبال کننده و ده ها برابر عکس های تکراری که برای ارزیابی عملکردشان تنها به تعداد لایک هایشان قناعت می کنند. مطلب امروز بدین موضوع اختصاص دارد و آن را برای تعریف عکس بد ترجمه کرده ام.

مستند به معنای تصاویر تلویزیونی درباره حیات وحش آفریقا یا حوادث تاریخی نیست و یا حتی اشاره به مستندهای اداری مانند گذرنامه، تمبر و یا گواهی های مدرسه ندارد. مستند درباره چیز ها، همانطور که هستند، می باشد، نه آنطور که ما دوست داریم. عکاسی مستند درباره ثبت شخصی حوادث می باشد، که در جهان بیرونی ما اتفاق می افتد، برای مردمان دیگر که ببینند یک عکاس چگونه آنچه را که شاهدش بوده است قاب گرفته است. عکاسی مستند درباره روایت یک داستان است.