پرتره محیطی (environmental portrait) به پرتره ای گفته می شود که سوژه ای را در محیط معمولش، مثل خانه یا محیط کار، به تصویر کشد – که معمولا نمایانگر زندگی سوژه و اطراف او است. این مطلب، به آموزش عکاسی پرتره محیطی با لنز واید و یک فلاش اکسترنال می پردازد.
به یاد ماندنی ترین لحظات شما به عنوان یک عکاس چه هستند؟ به عنوان یک عکاس سفر، لیست کوتاه من از لحظات خاص شامل به تنهایی گشت و گذار در جنگل درخت مرده نامیبیا، عکاسی از بالای یک صخره در چین، و ثبت شفق شمالی در سواحل ایسلند است.
با این حال، یک سال پیش در سفرم به کلمبیا تمام آن مکان ها و لحظات شگفت انگیز، با صرف ۳۰ دقیقه عکاسی از یک دختربچه در خارج از خانه اش مغلوب شدند (عکس بالا). این اولین بار بود که پرتره آن دختر گرفته می شد، آن هم به تنهایی و توسط یک خارجی. او با تمام اعتماد به نفس یک مدل باتجربه، به معنی واقعی کلمه نمایش (آن روز را از آنِ خود کرد. من معتقدم که آن جلسه عکاسی خاطره مهمی برای او بود و فورا به بهترین لحظه عکاسی من تا آن روز تبدیل شد.
دو سال پیش من برای گرفتن چنین عکسی به خودم زحمت نمی دادم. من بر روی عکاسی منظره و صحنه های سفر در فضای باز تمرکز کرده بودم. همچنین، اگر بخواهم با خودم روراست باشم، تا حدی از به کار بردن نور مصنوعی و کار با افراد به عنوان سوژه می ترسیدم. در آوریل ۲۰۱۴، من شروع به عکاسی پرتره محیطی (environmental portrait) کردم و هرگز دست نکشیدم. این در حال حاضر کانون تمرکز کار من است.
این مقاله در مورد این که چطور می توانید با استفاده از یک لنز واید و تنها یک فلاش اکسترنال تصاویری مانند آنهایی که در اینجا می بینید خلق کنید، راهنمایی هایی ارائه می دهد. اما اول، اجازه دهید رازی را با شما در میان بگذارم – این کار آنقدرها سخت نیست.
به دست آوردن همه تنظیمات به درستی در دوربین قدم مهم اول است، که تمرکز این مقاله است. ویرایش عکس ها نیز به همان اندازه مهم است. بنابراین، اجازه دهید با ارائه روش های اصلی به شما شروع کنم، و سپس به تجهیزات و تنظیمات برسم.
استفاده از یک لنز نسبتا واید
انتخاب لنز در عکاسی پرتره به شدت مهم است. اغلب عکاسان پرتره هنگام بیرون رفتن برای عکاسی لنز ۸۵mm یا ۱۰۵mm خود را به همراه می برند. این فواصل کانونی یک ظاهر خوب و واقع بینانه به سوژه ها می دهند. با این حال، من معمولا به سمت پرتره هایی کشیده می شوم که یک ظاهر سورئال (فرای واقعیت) دارند، و دارای زمینه اضافی هستند (بخشی از محیط اطراف سوژه را در بر دارند) که به داستان سرایی عکس کمک می کند. همچنین، لنزهای واید مستلزم این هستند که شما نزدیک به سوژه خود عکس بگیرید، که بیننده شما را نیز به صحنه می آورد.
بنابراین، اولین گام این است که لنزهای ۸۵mm یا ۱۰۵mm خود را در کیف رها کرده، و یک لنز واید بردارید. اکثر پرتره هایی که در اینجا می بینید، در ۲۴mm با استفاده از یک دوربین فول فریم ثبت شده اند (اگر دوربین شما دارای سنسور کراپ شده است، برای به دست آوردن همان دید از یک لنز ۱۶mm استفاده کنید). برای من، این فاصله کانونی یک ترکیب عالی از واقعیت و اعوجاج (distortion) است. اگر شما خیلی عریض تر عکس بگیرید، المان های نزدیک تر به لنز، مانند بازوها و دست ها، بیش از حد بزرگ یا دراز به نظر می رسند. همچنین، فواصل کانونی عریض تر به معنی یک پس زمینه بسیار بزرگتر هستند، که معمولا مطلوب نیست.
انتخاب یک سوژه مناسب
سوژه شما دارای اولویت است. کارگر اسکله اندونزیایی در بالا شگفت انگیز است. من ۲۰ دقیقه وقت صرف عکاسی از این مرد کردم و واقعا انتخاب بهترین تصویر برای من دشوار بود.
من به دنبال افرادی می گشتم که زندگی را تجربه کرده اند. سوژه های ایده آل، ویژگی جالب خاصی دارند که باعث می شود از بقیه برجسته تر و متمایز باشند. با این حال، سوژه های من کیفیت یک فرد عادی را نیز در خود دارند. پیدا کردن سوژه ها می تواند چالش برانگیز باشد، به خصوص اگر شما هم مثل من در حومه شهر شیکاگو زندگی کنید. من یک عکاس سفر هستم و معمولا سوژه هایم را در مناطق روستایی خارج از کشور پیدا می کنم. با این حال، سوژه های عالی در همه جا وجود دارند.
لباس بسیار مهم است. اگر روستایی ۹۰ ساله شما یک کلاه پوشیده که روی آن نوشته شده: «من عاشق نیویورک هستم»، در این صورت شما باید مودبانه از او بخواهید آن را درآورد، یا حداقل برای گرفتن عکس آن را بچرخاند. نکته این است که نباید اجازه دهید لباس های خارج از چارچوب عکس شما را خراب یا ضعیف کنند.
انتخاب یک پس زمینه مکمل
پس زمینه شما باید دو ویژگی مهم داشته باشد:
اول، حداقل پس زمینه شما باید حواس پرت کننده نباشد. اگرچه شما به راحتی می توانید سوژه خود را با انتخاب یک فاصله کانونی طولانی تر از پس زمینه جدا کنید (پس زمینه را مات کنید)، اما در مورد پرتره های واید، پس زمینه باید به طور ویژه ای مورد توجه شما قرار گیرد. عکاسان تازه کار، و حتی متوسط ممکن است برخی از حواس پرتکن های آشکار و بدیهی را در پس زمینه نادیده بگیرند. شما احتمالا آنها را قبلا دیده اید: درختانی که به نظر می رسد دارند از روی سر سوژه رشد می کنند، لکه های نور روشن تکه تکه در صحنه، اشیاء رنگارنگ، خطوط مستقیم و اشکال هندسی. شما احتمالا نمی خواهید چیزی برای جلب توجه با سوژه شما رقابت کند.
تصویر کارگر اسکله اندونزیایی در زیر حواس پرت کننده نیست، اما چیزی بیش از این نیز ندارد. او در اصل در مقابل یک کانتینر حمل و نقل ایستاده است، بنابراین این تصویر هیچ جایزه ای برای پس زمینه اش نخواهد برد. با این وجود، هنوز هم، به خاطر قدرت سوژه، تصویر خوبی است.
دوم، در صورت امکان، پس زمینه ای را بگنجانید که با ارائه یک زمینه، سوژه شما را کامل کند. من تصاویر زیادی با پس زمینه های ساده بدون المان های حواس پرتکن گرفته ام. اما تصاویر مورد علاقه من آنهایی هستند که پس زمینه آنها در مورد سوژه یک داستان می گوید. به همین دلیل است که من عاشق عکاسی در مکان هایی مانند مناطق روستایی چین و اندونزی هستنم. این کشورها روستاهای باستانی زیادی دارند که فرصت هایی برای پس زمینه های شگفت انگیز، مانند تصویر زیر، فراهم می کنند.
نکته: لطفا به تفاوت بین زمینه (context) و پس زمینه (background) در این مطلب توجه داشته باشید. مقصود از ارائه زمینه، کادربندی و به تصویر کشیدن پس زمینه عکس به نحوی است که به درک ببیننده در تفسیر تصویر کمک کند. برای مثال، پس زمینه عکس پرتره فوق به مخاطب یک زمینه ارائه می دهد – مخاطب را آگاه می سازد که این یک بافت قدیمی و احتمالا منطقه روستایی است و غیره.
من دوست دارم همه شواهد مدرنیته را خارج از پس زمینه نگه دارم. چیزهای پلاستیکی را در تصاویرم دوست ندارم. ساختمان ها یا ماشین های مدرن را در عکس هایم نمی گنجانم. در واقع، من مناطق روستایی را با ساختمان های فرسوده (در اثر شرایط آب و هوایی) را ترجیح می دهم. البته، همه اینها به چیزی که شما به دنبالش هستید بستگی دارد. نکته مهم این است که پس زمینه سوژه را کامل کرده و به عبارتی دیگر مکمل سوژه تصویر شما باشد – نه اینکه بیننده را از سوژه اصلی منحرف کند.
عکاسی در شرایط نوری مناسب
از آنجا که بیشتر پس زمینه با فلاش نورپردازی نمی شود، بسیاری از اصول نورپردازی عکاسی در فضای باز در اینجا نیز صادق است، حتی اگر از یک فلاش استفاده شده باشد. عکاسی در اوایل یا اواخر روز (وقتی که خورشید در پایین آسمان است – ساعات طلایی) یا در شرایط ابری را امتحان کنید. من در واقع شرایط ابری، اما همچنان در ساعات طلایی، یک ساعت بعد از طلوع و یک ساعت قبل از غروب خورشید، را ترجیح می دهم.
سوژه خود را آزاد و راحت بگذارید
من مدل ها را استخدام نمی کنم، بنابراین برخی از سوژه ها خوب کار می کنند و برخی دیگر چندان خوب نیستند. چیزی که شما باید از آن جلوگیری کنید این است که سوژه شما با پاهای کاملا صاف با بدن کاملا راست بایستد و یک لبخند مصنوعی بر لب داشته باشد.
برای کمک به جلوگیری از این مشکل، ایده خوبی است که جلسه عکاسی خود را با به دست آوردن علاقه و اعتماد به نفس آنها شروع کنید. اگر عکس هایی دارید که گرفته اید و ویرایش کرده اید، به آنها نشان دهید تا یک ایده از آنچه که به دنبالش هستید به آنها بدهید، و امیدوار باشید که علاقه آنها را تحریک می کنید. این عکس ها باید فورا به آنها بفهمانند که شما به دنبال این نیستید که آنها فقط بایستند و لبخند بزنند. همچنین باید نشان دهند که انتظارات ژست گیری شما در درجه اول اهمیت می باشند.
ژست گیری و ترکیب بندی
از آنجا که من به صورت واید عکس می گیرم، کاملا به سوژه هایم نزدیک می شوم و از قبل در مورد آن به آنها هشدار می دهم. برای من، چشم ها بخش بسیار مهمی از تصویر هستند و باید بسیار واضح و شارپ باشند. من بر روی نزدیک ترین چشم فوکوس می کنم، و به طور مکرر همانطور که کمی در اطراف سوژه حرکت می کنم، مجددا فوکوس می کنم.
من معمولا از آنها می خواهم که مستقیما به دوربین نگاه کنند و لبخند نزنند، البته نه همیشه. سپس شروع می کنم کمی به چپ و راست حرکت کردن، و از آنها می خواهم سر خود را ثابت و بی حرکت نگه داشته و دوربین را تنها با چشم های خود دنبال کنند. من معمولا از کمی زیر سطح چشم عکس می گیرم. از آنها می خواهم با یک زاویه مشخص نسبت به دوربین بایستند یا بنشینند. اگر سوژه ایستاده باشد، از او می خواهم تا وزن خود را روی پای عقب بیندازد.
من دوست دارم دست های سوژه را در ترکیب بندی بگنجانم. با یک لنز واید، دست های آنها در پیش زمینه بزرگ به نظر خواهد رسید، بنابراین، سعی کنید بین دست های برجسته، اما نه خیلی بزرگ، تعادل برقرار کنید. شما می توانید این کار را تنها با نزدیک تر یا دورتر قرار دادن دست ها از لنز نسبت به بدن آنها انجام دهید.
تجهیزات و تنظیمات
در این قسمت به تنظیمات دوربین و تجهیزات عکاسی مورد نیاز خواهیم پرداخت.
دوربین
دوربین شما باید به یک تریگر فلاش داخلی یا خارجی برای کنترل فلاش اکسترنال تان مجهز باشد. در اینجا به شما می گویم که من چطور همه چیز را آماده می کنم:
- در ابتدای کار، فلاش یا تریگر خود را خاموش بگذارید.
- دوربین خود را بر روی مُد دستی تنظیم کنید.
- اگر عکاسی در فضای باز باشد، من تنظیمات ایزو ۱۰۰، f/7.1 و سرعت شاتر حدود ۱/۱۶۰ را امتحان می کنم. شما می توانید ضریب اف (f-stop) و سرعت شاتر خود را بر حسب اولویت خود تنظیم کنید، اما در نظر داشته باشید که نمی توانید سریع تر از حداکثر سرعت همگام سازی فلاش دوربین خود بروید.
- تنظیمات لازم را ایجاد کنید تا پس زمینه را به اندازه ۱/۳ تا ۲/۳ پله نوردهی ناکافی (underexpose) کنید. من معمولا با تنظیم سرعت شاتر شروع می کنم، اما آهسته تر از ۱/۶۰ و سریعتر از ۱/۱۶۰ نروید. سپس در صورت لزوم، من ضریب اف را بر روی f/5.6 در باز ترین حالت تنظیم می کنم. پس از آن، و تنها پس از آن، شروع به بالا بردن ایزو می کنم.
- اگر شما در داخل خانه هستید، باید با یک ایزوی بالاتر به عنوان اولین قدم شروع کنید، و سپس سرعت شاتر و ضریب اف را نیز به همین شیوه تنظیم کنید.
نورپردازی
من برای ۹۰% از پرتره هایم، از یک فلاش اکسترنال استفاده می کنم، که نور آن با یک چتر یا سافت باکس پخش می شود. مهم ترین قانون در مورد فلاش این است که «عکس خود را خراب نکنید»، که معمولا با به کار بردن بیش از حد فلاش بر روی سوژه شما صورت می گیرد. در عوض، باید تعادل مناسب بین نور طبیعی و مصنوعی را به دست آورید، به طوری که فلاش برای چشم آموزش ندیده (بیننده های عادی) غیر قابل تشخیص باشد، اما سوژه خود را روشنتر از پس زمینه نوردهی کنید.
حالا فلاش و تریگر خود را روشن کنید:
- فلاش خارج از دوربین خود را بر روی مُد دستی تنظیم کنید.
- من معمولا فلاش را در یک زاویه ۴۵ درجه نسبت به سوژه، کمی کمتر از یک متر دورتر، بالاتر از سر او، و با زاویه رو به پایین قرار می دهم.
- من معمولا در فضای باز با قدرت فلاش ۱/۱۶ شروع کرده، و به طور مداوم تنظیم می کنم تا وقتی که سوژه برجسته تر از پس زمینه شود، اما اینطور به نظر نرسد که با نور شدید و خیره کننده فلاش سوخته شده است.
پس پردازش
شما اول باید همه چیز را در دوربین به درستی انجام دهید. اما، باید از انواع تکنیک های ویرایشی برای رسیدن به افکتی که در این تصاویر می بینید استفاده کنید.
