عکاسی پرتره آنقدر ها هم سخت نیست! متد هایی وجود دارند که با استفاده از آنها می توانید عکس های پرتره بسیار خوبی بگیرید، عکس هایی خاص و حرفه ای. فرق اصلی بین یک پرتره حرفه ای با یک پرتره معمولی جدا از تجربه بالای عکاس و مهارت های او، این است که عکاس حرفه ای کنترل تنظیمات دوربین را در دست می گیرد و درک خوبی از جنبه های مختلف نورپردازی دارد. آن ها همچنین می دانند که ترکیب بندی خوب چه ویژگی هایی دارد. عکاس های حرفه ای معمولاً از لنزی با فاصله کانونی ۸۵mm یا بالاتر استفاده می کنند. این کار دوربین را از سوژه دور تر می کند و در نهایت نتیجه نرمتری خواهید داشت. در ادامه این مطلب به ۳ تا از تنظیمات برتر عکاسی پرتره، به کار گرفته شده توسط عکاسان حرفه ای پرتره، می پردازیم.
۱- دیافراگم
در عکس های پرتره خیلی کم پیش می آید که بتوانید پس زمینه را به خوبی ببینید. چرا که معمولاً برای اینکه بیننده تمرکز بیشتری روی سوژه داشته باشد، پس زمینه را خارج از فوکوس (مات – محو) قرار می دهند.
سوژه ها می توانند کاملاً در فوکوس واضح و شارپ و یا با وضوح پایین تر کمی نرم باشند که در بعضی سوژه ها اینگونه بهتر است. این تغییرات را می توانید با استفاده از دیافراگم ایجاد کنید. اگر دوربین را روی حالت AV (اولویت با دیافراگم – Aperture Priority) بگذارید، شما دیافراگم را انتخاب می کنید و دوربین خود سرعت شاتر مناسبی با توجه به شرایط نوری انتخاب می کند. با استفاده از حالت دستی (Manual) می توانید هم بر روی دیافراگم و هم بر روی سرعت شاتر کنترل کامل داشته باشید. هر چه دیافراگم باز تری انتخاب کنید، (عدد پایین تر f/stop مانند f/1.8) عمق میدان بسیار محدودی ایجاد می شود. حقیقتا در بازترین دیافراگم، چشمان سوژه می توانند واضح باشند، درحالیکه بینی او محو شود یا تنها یک چشم مدل واضح باشد و چشم دیگر او تار گردد. باید کمی دیافراگم را ببندید تا به نتیجه ای که می خواهید برسید. من معمولاً برای عکاسی داخل استودیو از دیافراگم f/5.6 یا f/6.3 استفاده می کنم. اما هنگام عکاسی در محیط باز اگر بخواهم کمی بیشتر پس زمینه را نشان دهم از دیافراگم f/8 استفاده می کنم. اگر احساس می کنید فوکوس دوربین مشکل ساز می شود، دوربین را از حالت فوکوس خودکار روی فوکوس دستی قرار دهید تا روی فوکوس کنترل بیشتری داشته باشید.
توجه داشته باشید که: اگر در شرایط کم نور عکس می گیرید، شاید مجبور شوید ISO را بالا ببرید تا بتوانید سرعت شاتر سریع تری داشته باشید تا از تاری عکس به دلیل لرزش دوربین جلوگیری شود. البته اگر از سه پایه استفاده کنید و از مدل خود بخواهید زمان عکاسی حرکت نکند، تار شدن عکس برای شما مساله ساز نخواهد بود. همچنین اگر برای پر کردن سایه ها از فلاش استفاده می کنید، در چنین حالتی هم تار شدن عکس بر اثر لرزش دوربین نباید برای شما مسأله ساز شود.
اگر از فلاش به عنوان منبع اصلی نور استفاده می کنید باید یا قدرت آن را کم کنید و یا با استفاده از اصلاح کننده نوری چون سافت باکس (softbox) روی فلاش نور آن را نرم تر کنید. چرا که نور مستقیم فلاش، نور و سایه های خشنی ایجاد می کند. اگر احساس می کنید پس زمینه شما بیش از حد روشن شده و جزئیات آن از بین رفته و یا پوست مدل شما خیلی روشن شده است، می توانید جبران نوردهی را روی +۱EV یا +۲EV قرار دهید.
۲- سرعت شاتر
اکثر عکاس های حرفه ای پرتره با سرعت شاتر نزدیک به ۱/۲۰۰ ثانیه عکس می گیرند. دلیل استفاده از این سرعت شاتر جلوگیری از تار شدن عکس به دلیل لرزش دوربین نیست، بلکه دلیل آن این است که ماکسیمم سرعت سینک (Synch speed) اکثر فلاش های استودیوی ۱/۲۰۰ ثانیه است، بنابراین زمان عکاسی در استودیو و با استفاده از فلاش از این سرعت شاتر استفاده می کنند. عکاس های حرفه ای، از حالت دستی (Manual) بیشتر از حالت TV (اولویت با سرعت شاتر – Shutter speed priority) استفاده می کنند. مد اولویت با سرعت شاتر به عکاس این اجازه را می دهد که سرعت شاتر دلخواه را انتخاب کرده و بر اساس آن خود دوربین دیافراگم را انتخاب می کند، اما از آنجایی که ما می خواهیم مقدار دیافراگم را نیز خودمان تعیین کنیم مجبور هستیم که از مد عکاسی دستی یا همان Manual استفاده کنیم.
۳- ایزو – ISO
با توجه به نور موجود پایین ترین مقدار ISO را انتخاب کنید. در هوای آفتابی ISO 100 می تواند برای عکاسی مناسب باشد، اما در هوای ابری ISO 200 مناسب تر است.
من عادت دارم بیشتر اوقات با ISO 200 عکس بگیرم، چه در محیط باز باشم و چه در استودیو عکاسی. اگر بخواهم عکسی که گرفته ام را ویرایش کنم حتماً با فرمت RAW عکس می گیرم، چرا که این فرمت انعطاف خیلی بیشتری نسبت به فرمت JPEG دارد. برای عکاسی در استودیو بدون فلاش یا عکاسی در شرایط کم نور، باید مقدار ISO را افزایش دهید. بسیاری از دوربین های مدرن به شما اجازه می دهند که مقدار ISO را تا ۳۲۰۰ یا حتی ۶۴۰۰ بالا ببرید، ولی در عکس نویز قابل توجه ای نداشته باشید. اگر می خواهید از عکس خود در ابعاد بزرگ استفاده کنید، مقدار ISO را پایین ترین حالت ممکن قرار دهید و از نور فلاش برای روشن کردن عکس استفاده کنید.
در نهایت درحالیکه تراز سفیدی، جزو ۳ تنظیمات اصلی عکاسی پرتره محسوب نمی شود، اما می توانید از حالت خودکار آن (Auto White Balance) برای عکاسی پرتره در استودیو استفاده کنید، چراکه در استودیو سطوح نوری می توانند ثابت شوند و بین عکس های مختلف نتایج سازگاری خواهید گرفت، مگر اینکه نورپردازی را تغییر دهید. اما عکاسی در نور طبیعی محیط به این شیوه مشکل ساز خواهد شد. برای مثال اگر در میانه روز در سایه عکس بگیرید، اگر خودتان تراز سفیدی را تغییر ندهید احتمالاً نتیجه مناسبی نخواهید گرفت. به همین صورت اگر از صحنه ای بخواهید عکس بگیرید که سفیدی بسیاری دارد (مانند برف یا ساحل شنی و…)، سفیدی های تصویر ممکن است خاکستری و غیر طبیعی به نظر برسند.
گزینه های پیش فرض تراز سفیدی و یا استفاده از کارت خاکستری برای بدست آوردن تنظیم مناسب تراز سفیدی، می توانند در چنین شرایطی به شما کمک کند. من معمولاً از قسمت خاکستری رنگی از عکسم به عنوان نمونه تراز سفیدی استفاده می کنم تا ببینم تراز سفیدی چگونه به نظر می رسد. به خاطر داشته باشید که بعد از عکاسی هم می توانید تنظیمات تراز سفیدی را تغییر دهید و آن را اصلاح کنید، البته برای این کار باید با فرمت RAW (فرمت خام) عکس گرفته باشید. بنابراین اگر عکس پرتره ای که می گیرید برای شما اهمیت زیادی دارد، با فرمت RAW عکس بگیرید تا فایل عکس شما اطلاعات بیشتری داشته و در نتیجه بتوانید بعد از عکاسی تراز سفیدی عکس را با دقت و کیفیت بالا تری اصلاح نمایید.
منبع: Lenzak
